vervolg deel 7
Een opdracht, die elke rechtgeaarde berger aan het hart gaat. Het vonnis was gevallen.
Twee dagen later werd het vonnis voltrokken.
Op slechts 400 meter afstand van tientallen kilo's ontploffend trotyl zagen 5 mannen,
platliggend op de bodem van een sloep en slechts voorzichtig over de rand loerend,
een zestig meter hoge wolk van rook en versplinterd staal de lucht in gaan.

Ze voelden de luchtverplaatsing in hun oren, maar wisten dat het gelukt was. De volgende
seconden waren het meest spannend. Zou er nog een tweede zwaardere ontploffing van
gassen volgen? Maar die bleef gelukkig uit. De definitieve ondergang van de ertstanker
Jacob Verolme was begonnen.
Vijf kwartier later sloot de zee zich boven het schipdat wegzakte naar de zeebodem,
elfhonderd meter onder de oppervlakte.
Zij hebben in spanning gezeten, die vijf in de motorsloep. De heren van der Molen,
van 't Wout en Lelyveld van Taksberging en 2e stuurman Verhagen en 3e wtk van der Sluys,
beiden van de Zwarte Zee.
De "plof" zou kunnen mislukken; het schip zou er wellicht niet op willen zinken.
En dan zou "Leiden in last" zijn, want de Zwarte Zee had op het laatst de sleepverbinding
moeten losgooien.
Het wrak zou dan weer rond gaan drijven en op Gran Canaria kunnen stranden.

Moeilijk werk.

Gemakkelijk hebben de mensen van Smit het niet gehad. Zondag 5 maart kreeg men in Las
Palmas de beschikking over 100 kilogram trotyl.
Daarmee trok het drietal naar de zuidkust van Gran Canaria, waar de motorsloep van de
Zwarte Zee lag te wachten.
Om half twaalf waren ze aan boord van de sleepboot, die met het wrak aan de tros in
zuidelijke richting ging wegstomen, naar de plaats die was aangegeven door de Spaanse
Marine-autoriteiten, 12 mijl ten zuiden van Taozo, dat aan de zuidkust ligt.
's-Middags zijn ze met de sloep naar het wrak gevaren. Het weer was niet best.
Harde wind en hoge deining.
Maar ze konden op het omgekeerde wrak springen. Ze hebben die middag de zwakste
huidplaten opgezocht om daar de springlading op aan te brengen, opmetingen gedaan en andere voorbereidingen getroffen. Toen gingen ze terug naar de sleepboot om de nacht af
te wachten. Die nacht was slecht weer.

De explosie.




Maandagmorgen om 7 uur - er stond nog steeds een hoge deining - voeren ze weer met
de vlet, geladen met trotyl en zandzakken om de springladingen af te dekken, naar
het wrak. Een paar uur hard werken om 21 ladingen aan te brengen. Tachtig kilogram
trotyl. Twintig kilogram in reserve houden, voor als de Jacob Verolme onverhoopt
niet zou zinken en een "extra por" nodig zou zijn. Tegen het eind van de morgen
was het werk klaar
Weer in de sloep en 500 meter elektrische kabel uitvieren. De detonator opgeladen en de draad aangesloten.
Ze lagen toen niet meer dan 400 meter van het wrak. Om 12.29 uur Nederlandse tijd werd de knop van de detonator ingedrukt. Onmiddellijk volgde een zware ontploffing.

De ondergang.

Ze lagen op de bodem van de sloep, even boven de rand uitloerend. De gevreesde
explosie van eventueel nog aanwezige gassen in de tanks bleef gelukkig uit.
De Zwarte Zee was voor alle zekerheid maar wat verder weg gestoomd.
Het eerste kwartier deed de Jacob Verolme niets. Was het niet genoeg geweest?
Toen brak de spanning. Het zinken zette in.
Het wrak wentelde zich wat over stuurboord en het achterschip begon dieper in
het water te liggen. Dat zette langzaam door. Die tachtig kilo geweld waren
genoeg geweest. Ze zagen de romp op het laatst breken...........de voorsteven
verhief zich langzaam wat uit het water en zakte traag weg.
Toen sloot de zee zich boven de ertstanker.

Het was 13.39 uur Nederlandse tijd.
De Jacob Verolme had een eerlijk zeemansgraf
gekregen

wilt u meer lezen van de schrijver en belever van dit verhaal gaat dan naar
http://home.tiscali.nl/gerardnijmeijer/cvvandeschrijver.html