de smit salvor opgebracht in cuba
Hallo,

Ik las ergens een opmerking dat er rare verhalen de ronde deden over het werken binnen de cubaanse wateren, dat klopt.
Nou moet ik zeggen dat mijn geheugen me even in de steek laat wat betreft de periode waarin dit is gebeurd maar wat ik nog weet wil ik wel met jullie delen.
De hele bemanning via balie 10 zoals altijd ( schiphol) naar Jamaica en daar na een welkomstdrankje op naar de Smit Salvor die op station lag in  Port Royall, elke dag naar Morgan`s Harbour Hotel waar we netjes werden bediend door een grijze Jamaicaanse barkeeper genaamd Mac.
Heerlijke potjes Red Stripe bier en lekker ontspannen zwemmen in het buiten zwembad zonder met je voetjes op de grond te komen want er lagen allemaal zwarte zee-egels, totdat..de fluit gaat.
In de sloep en gaan, de karren vol an en op naar Cuba. Tanker in de fik.
De sparks, we hadden er twee, ik dacht Jaap Valstar en een man uit Brabant vol in de weer met Smittug en de Cubaanse autoriteiten.
Na verloop van tijd kwamen we s`avonds laat aan en zagen al van verre de rode gloed aan de kim.
Inmiddels was er toestemming..en hier ging het mis..we gingen boven winds liggen steken en de werksloep of de rubberboot, dat weet ik niet meer, hing in de kraan. De 2e stuurman, 2e wtk en nog iemand gingen naar het job.
Ik stond achter het zoeklicht en iemand anders achter de kraan.
Plots horen we knallen en komt de sloep of rubberboot weer terug.
Bleek dat er achter het job een cubaanse snelboot lag die  achter onze boy`s aanging.
Er is ook geschoten, ik heb namelijk een foto van een kogelinslag op onze stoottouwlier.
De sloep in de kraan en alle deklichten aan, wegvaren had geen zin omdat de snelboot vele malen sneller was dan de Salvor.
Jonge cubaanse soldaatjes aan boord en die waren bijzonder zenuwachtig.
We werden, op het uiterst noodzakelijke personeel na, gesommeerd om benedendeks te blijven en het hele spul ging op weg naar een of ander vissersplaatsje.
Hier gingen we voor de kant werden bewaakt door militairen.
Ontsnappen was onmogelijk want er waren geen nautische kaarten bekend van deze krikkemikken.
Twee grote bussen voor de gangway en iedereen in de bus.
We werden naar een kamp gebracht een paar uur rijden daarvandaan en werden daar verdeeld over diverse barakken.
Kennelijk zat het dus niet zo goed met de clearence om aan het werk te gaan.!
In mijn herinnering hebben we daar bijna drie weken gezeten en lekker gesmuld van rijst – kaas – en crackers.
Als afleiding hadden we alleen een spelletje schaak met de bewakers en het toezien op hun handigheid om van louter tabaksbladeren hele mooie sigaren te maken.
We zijn twee keer van het kamp af geweest om beide keren in de bus naar Havana te gaan.
Hier moesten we verschijnen voor het Cubaans Gerechtshof en zoals het in die landen toen ging- en misschien nog wel, konden we vertrekken na een keuze te hebben gemaakt tussen dwangarbeid op rietplantages of het betalen van een aanzienlijke som geld.
Dat laatste is door Smittug gedaan en we konden weer weg.
Hier na naar Curacao want de lol was er een beetje af en we zouden worden afgelost.
Terwijl we het Intercontinental hotel aan stuurboord voorbij zagen glijden ging de bel, de A.A.T, een automatisch alarm toestel dat reageert op een noodsignaal. Normaal gaat er dan een gejuich op maar nu werd het muisstil.
Voorbij de pontjesbrug gingen we voor de kant en werd er overlegd.
We hadden stores nodig maar voor de rest zaten we nog aardig vol.
Na het innemen van verse stores konden we onze koffer weer uitpakken en gingen we op weg, naar Callao (Peru), dus door de Panamakanaal en dan naar beneden. Achteraf nog steeds verbazingwekkend hoe dit door de bemanning is opgepikt, na wat gemopper gingen we weer over tot de orde van de dag.
Toen we in Callao aankwamen bleek dat er een bom aanslag was gepleegd op een visserij fabrieksschip en waar denk je dat die vandaan kwam..?..inderdaad..uit Cuba. Personeel van Smit Tak werd ingevlogen en men begon onderwater te sleutelen en er werd een patch tegen de huid gemaakt.
Toen dat ding weer een beetje goed lag gingen de dompelpompen er in en gingen wij sleepklaar maken en konden we op weg.
Weer door het Panamakanaal en op naar Vigo, een van de vele sloophavens op de wereld.
En hier houdt mijn herinnering een beetje op, ik denk dat dat ding  is overgenomen en wij toen zijn afgelost, heel raar maar dat stukkie ben ik effe kwijt.
Wat ik nog wel weer weet is dat we nog op Curacao zijn geweest en er iemand in de Campo dwars door een deur van een hutje is gelopen omdat hij niet opgesloten wilde zitten.
Ik weet wel wie dat was maar dat doet er niet toe, wat ik nooit meer zal vergeten is het verbouwereerde gezicht van de dame die nog schaars gekleed op het bed zat
Dus, jouw gegeven dat er over Cuba rare verhalen waren klopt aardig.
Ik ben nog een paar jaar blijven varen en in 1980 weer naar school gegaan en overgestapt naar de Amsterdamse politie tot heden.

Met vriendelijke groet, Jan Blinkhof / Purmerend